Ik was laatst op het voetbalveld een wedstrijdje te kijken van 12-jarigen. Deze jongen hadden, gelukkig maar, een shirtje van de sponsor gekregen met hun naam erop. Noah, Finn, Kayden, Ferre, Fedde, ik vond het nogal verwarrend al die vreemde namen. Nee, dan was het vroeger toch allemaal wat simpeler. Als jouw naam bijvoorbeeld Jos is dan heette je vader ook Jos en ja hoor, je opa heette ook Jos. Dat is wel handig denk ik voor het volgen van een van de anekdotes van een gerespecteerd lid van CycTeamWijchen, voorheen de Spurt. Vroeger, heel vroeger namelijk, toen de meeste van ons nog niet geboren waren, was er al een wielrenner Jos. Hij had zo’n fiets als op onderstaand plaatje.
Dit zou weleens wielrenner Jos kunnen zijn
Mieters natuurlijk om zo’n fiets te hebben én zittend op zo’n fiets heb je veel overzicht over onduidelijke verkeersituaties. Dat zouden de wegkapiteins van tegenwoordig wel kunnen waarderen denk ik. Maar om in Oostenrijk een berg op te fietsen met zo’n fiets was nog niet zo eenvoudig. De fiets werd wat aangepast en er kwam zelfs een versnelling bij. Zag je tijdens het fietsen een berg op doemen dan draaide je snel je achterwiel om en kon je in een veel lichtere cadans naar boven fietsen. Ook toen al was wielrenner Jos van de nieuwigheden en werden de twee tandwielen vervangen door kransjes met 5 tandwielen die bedient konden worden met z.g. buiscommandeurs.
Deze fiets met buiscommandeurs behoorde mogelijk toe aan wielrenner Jos
Een beetje primitief zouden we nu zeggen maar het werkte wel. Ik kon het niet helemaal goed volgen maar later werden die 5 kransjes vervangen door cassettes met maar liefst 10 kransjes en kon er worden geschakeld vanaf het stuur. Met een triple voor had wielrenner Jos dus de beschikking over maar liefst 10+10 x 3 = 60 versnellingen! Ja, als je daar de Calibier nog niet mee opkomt. Tegenwoordig hebben we het toch echt veel zwaarder. De fietsen zijn dan wel lichter en de broeken en shirtjes niet meer van wol, maar de meeste hebben nog maar 2×11, een enkele 2×10 of zelfs maar 1×12 versnellingen. Dus om nou te zeggen dat vroeger wielrennen veel zwaarder was en er veel meer werd afgezien, nee dat lijkt mij niet. Maar ja, ik heet dan ook geen Jos. Ik ben zelf ook wel van nieuwigheden en heb afgelopen tocht bijvoorbeeld gefietst met een draadloze achterrem. Voor veel renners is dat toch nog wel even wennen maar het is aerodynamische en maakt dat de fiets ook weer wat lichter is. En dat is dan weer gunstig voor het beklimmen van bergen.
Voordat deze blog eindigd wil ik nog even de aandacht vragen voor een relatief jong CTW-lid. Die wilde namelijk ook graag een keer genoemd worden in een blog en bij deze bedanken we hem dan ook voor het uitserveren van de koffie tijdens de afgelopen tocht.
Gesoigneerd, mon Dieu, waar komt dat woord toch vandaan? Wanneer we met Cycle Team Wijchen op zondag een tochtje doen hoor ik alleen maar: rechts, paaltje, pas op, iets rustiger, lek lek, gaan we nog koffie doen of wat, wachten bij Hoogheert! Dat soort woorden. Dan heb je ook nog de wegkapitein, de snellen en minder snellen of de langzame groep, A, B en C. Daar zit toch echt geen woord frans bij. Nou, bidon dan misschien nog.
Maar wat is dat dan een gesoigneerde renner. Nou die is onberispelijk gekleed en ook zijn fiets ziet er spik en span uit. Bij CycleTeamWijchen betekend dat dan een kraakwit shirt, een schone broek, een paar zwarte handschoenen, een witte of zwarte helm en een paar gepoetste wielrenschoenen, zij het kraakwit of diepzwart. En natuurlijk de bijpassende sokken. Zeker hebben wij ook renners in het peloton die hoge ogen zouden gooien bij de verkiezing van de best gesoigneerde renner van CycleTeamWijchen 2022. Zij schaffen zelfs opgezette tijden nieuwe sokken aan omdat de kleuren in de was toch wat lijken te vervagen of in de verkeerde wasmand terecht zijn gekomen en niet meer netjes matchen met de broekspijpen en de mouwtjes van het shirt (weten jullie het nog, groen is links!) Er zijn echter ook renners die kleuren toevoegen aan het gesoigneerde wielertenue en dan bedoel ik niet de sokken. Ik begrijp dat tijdens de koers de weeromstandigheden en/of de te rijden route dusdanig slecht kunnen zijn dat de kleding niet helemaal schoon blijft, laat staan bij een valpartij. Maar ach, dat krijgt de vrouw wel weer schoon met behulp van de wasmachine lijkt me zo. Zo niet, dan heb je toch echt de verkeerde vrouw getrouwd. Ik zie nu regelmatig een renner met een enorme grote bruine vlek op zijn rug door het peloton fietsen. Niet een mooie vlek in de sponsor kleuren zwart, groen, blauw of oranje, maar een bruine. ja je leest het goed een bruine vlek. Waar komt dat toch vandaan? Is dit de lievelingskleur van deze renner en heeft deze zijn shirt op artistieke wijze gepersonaliseerd? Zou kunnen. Suggesties uit het peloton zouden wijzen op een banaan, maar ja, de bananen die ik koop zijn gewoon geel. Zijn er dan nog andere mogelijkheden, of heeft de renner inderdaad de verkeerde vrouw getrouwd en/of moet hij zelf de was doen? Nee, we weten het niet, maar gesoigneerd is het zeker niet. Er is trouwens een cursus op internet beschikbaar zag ik met de titel “Soigneren kun je leren”
Nog even terugkomend op de handschoenen. Het gerucht gaat dat er nieuwe gesoigneerde wielrenhandschoenen zijn besteld. Sterker nog, ik heb er al renners mee zien fietsen. Dat deed me denken aan een quote uit het boek Animal Farm van George Orwell.
Gelukkig was er nog een voorraad nieuwe oude handschoenen beschikbaar die onder de andere renners kon worden verdeeld. Helaas waren niet alle maten voorradig en kwamen de renners met hele grote handen en dan bedoel ik echt hele grote handen uiteindelijk met lege handen te staan. De teleurstelling van deze renners moest natuurlijk gecompenseerd worden. Iets met het verband tussen grote handen en voenten en andere lichaamsdelen die verder niets met de wielrensport te maken hebben. Ach ja, we hebben ze er op eind gewoon maar afgereden met onze nieuwe handschoenen. Hopelijk zijn zijn ze veilig thuis gekomen, want we hebben niet meer op ze gewacht.
En met dank aan Raph voor de beste pauze tot nu toe,
Een jarige gesoigneerde renner van Cycle Team Wijchen
CycleTeamWijchen blijkt weer eens een dynamisch wielerploeg te zijn, kijk maar eens naar deze nieuwigheid:
Inderdaad, het zijn bidons voor wegkapiteinen. Bij CycleTeamWijchen hebben we nu acht terdege opgeleide wegkapiteinen om de zondagmorgen in goede banen te leiden en de veiligheid te garanderen van van zowel de renners als van de andere weggebruikers. Maar hoe weten we nu welke kapitein er dienst heeft ? Per etappe zijn er 2 á 3 wegkapiteinen nodig, één voor elke groep. Zo’n oranje vlaggetje die je wel op kinder- en ligfietsen ziet zou een optie kunnen zijn. Mogelijk heeft parcoursbouwer Theo er nog een beschikbaar voor de liefhebber nu hij zijn ligfiets van de hand heeft gedaan. Toch zie ik de wegkapiteinen niet zo’n vlaggetje aan de racefiets binden met een paar tyraps. Er zijn ook van die fladderende fluoriserende hesjes met de tekst ‘wegkapitein’ in omloop, maar het woord zegt het al, dat fladdert veel te veel. Ook onderling zijn de wegkapiteinen het nog niet erg eens wie er de leiding heeft over de verschillende groepen en hoe deze taak moet worden uitgevoerd. Er zijn wegkapiteinen die liever een beurt overslaan dan dat ze wegkapitein zijn en weer anderen die de gehele verzorging van het peloton van begin tot het eind tot hun rekening nemen. Lief natuurlijk, maar niet noodzakelijk. Maar hoe dan wel ? Het voorstel is nu dat de wegkapitein die de eerstvolgende etappe/groep voor zijn rekening neemt dit aangeeft in de whatsapp groep van CTW. Iedere renner weet dan al in een vroeg stadium wie de wegkapitein van dienst is. Er zijn natuurlijk altijd renners die daar geen notie van nemen, en om daar van af te zijn krijgt de betreffende wegkapitein op zondagmorgen een originele wegkapitein bidon mee, gevuld met wegkapiteinen water. Zie je als renner vervolgens tijdens de koers een mederenner een slok nemen uit zo’n bidon dan weet je het weer, dat is de wegkapitein en ik gedraag me volgens de gedragsregel van CycleTeamWijchen! En zo werkt CycleTeamWijchen mee aan de veiligheid van de CTW-renners en medeweggebruikers en het verbeteren van het imago van de wielersport.
Stel je staat ergens op een leuk weggetje met al je vrinden bij de auto’s die niet zouden misstaan in het Autotron en deze jongens komen eraan. Wat doe je dan ?
Inderdaad, je duikt de berm in, maakt je zo klein mogelijk en geeft deze jongens vrij baan en je hoopt dat ze snel weer weg zijn. Met het uiterlijk van deze mannen neem je geen enkel risico. Doe je dat wel dan zul je in je ongevallen verzekeringspolis kunnen lezen dat schade door eigen toedoen niet onder de standaard dekking valt. Neem dan een pelotonnetje CycleTeamers die zo hard mogelijk naar huis proberen te rijden. Haha, duss, die zien ze niet eens komen. Laat staan dat er rekening mee gehouden moet worden. Nee, die CTW’ers hebben niet echt een uitstraling van, daar ga ik even voor opzij. Wil je als renner de vrindengroep met hun wildgeparkeerde wagens passeren dan moet je je eromheen zien te wurmen met gebruik van alle bellen die je bij je hebt. Misschien moeten we als fietsclub maar eens zo’n motorclub als voorbeeld nemen en dan zodaning dat wanneer de CycleTeamers eraan komen, iedereen met een ietwat angstige blik aan de kant gaat en ons ook vrij baan geeft. Nu zie ik zelf niet de CTW veranderen in een motorclub of dat het club tenue een zwart lederen versie krijgt, hoewel er waarschijnlijk wel leden zijn die dat toch wel een erg aantrekkelijk idee vinden. Nu was er afgelopen zondag in de Bossche Bollen tocht wel een CTW’er die er al aardig gevaarlijk uit zag. Hij had namelijk zijn beide armen vol tattoo’s laten zetten. De renner werd dan ook met ontzag en rescpect door zijn mede renners bekeken. Dat zou nu weleens een overeenkomst kunnen zijn met de uitstraling van een motorbende waar we als club naar zoeken. Kijk nu eens bijvoorbeeld naar deze renners:
Ach, ik zie nu pas dat het de verkeerde fietsen zijn. Ik bedoel eigenlijk meer de onderstaande armwarmers.
En stel je nu eens voor dat je ergens op een weggetje staat de boel te blokkeren en in de verte zie je peloton CTW’ers op je af komen met volledig getatoeëerde armen, wat doe je dan ? Precies !
Mocht het onverhoopt toch niet werken kan er altijd nog uitgeweken worden naar full body tattoo club kleding. Maar er zijn ook al extremere voorbeelden te vinden van renners die het echt zat zijn om niet gezien te worden.
Tot Zondag met nieuwe avonturen van het lieve Cycle Team Wijchen
Afgelopen zondag met prima weer en 10 man onderweg over een subliem aangelegd parcours. Alle snelheidsgroepen waren vertegenwoordigd en praatte gewoon met elkaar. Ik heb nog nooit met zulke voorbeeldige wielrenners een etappe gefietst. Waren het wel wielrenners vroeg ik me op een gegeven moment af. Voor iedere grote weg- en naaktslak die laten we wel wezen al de hele dag bezig zijn de weg over te steken, werd er geroepen “pas op, kijk uit!”.
Ook werd er netjes gewacht tot de laatste renner zich er omheen had gemanoeuvreerd, voordat de snelheid weer werd opgevoerd. Ik begon me er wel een beetje ongemakkelijk door te voelen. Waren die fietsertjes wel zo’n goed idee? Er is zelfs al een renner die ‘s avonds fietsertjes aan zijn bedpartner belooft, als hij nog een keer mag. Zelf fiets ik eigenlijk niet als het donker is, maar goed. De koffiepauze moet ik ook niet vergeten. Op een A-locatie met een blij makende serveerster, die wij allemaal wel wilden opvangen in onze armen, lekker in het zonnetje en als verassing getrakteerd worden op een heuse makaron door een CTW’er. Voor zoveel liefde voor de club en zijn renners heeft hij een extra fietsertje verdiend. Voor diegene die er niet bij waren, tja, die lopen nu behalve een trainingsachterstand, ook allemaal een fietsertje achter. Maar niet getreurt, volgende week zondag is er weer een nieuwe etappe met nieuwe kansen.
Vroeger, heel vroeger, fietste ik in m’n eentje mijn rondjes op een stalen racefiets met van die verstellers op de buis. Op zich had ik daar geen moeite mee, maar om nu altijd maar in je eentje te koersen. Toen bedacht ik me, ik word lid van een fietsclub, lijkt me gezellig. En dat is het ook bij Cycle Team Wijchen. Niet dat het altijd gezellig is of dat er niets te mopperen valt. Er wordt bijvoorbeeld nog weleens gezegd dat er tijdens het koersen te weinig rekening wordt gehouden met elkaar. En dat had in de etappe van afgelopen zondag ook wel iets beter gekund. Neem nu bijvoorbeeld het fietspad dat vanaf zweefvliegveld Malden tot aan de dierentuin in Kleve loopt, de Europa-Radbahn. Heb je net een lekkere gang, moet er alweer in de remmen geknepen worden omdat het volgende onoverzichtelijke kruispunt zich alweer aandient.
We kunnen natuurlijk net doen of ze er niet zijn, maar dat kan renners kosten. In de Vuelta lossen ze dit op met motorrijders zag ik in van de etappes, maar CTW heeft naar mijn weten maar één motorrijder en die fietst ook nog gewoon mee. Daar hebben we dus niets aan. Maar stel nu eens dat bij het naderen van een kruispunt één van de op kop rijdende renners even een stevig sprintje trekt om te zien of er een vrije doorgang mogelijk is, en dit dan met gebaren of geluidssignalen aan het peloton doorgeeft ? Dat zou toch een hoop remrubber en aanzet-energie schelen dat dan later, wanneer het echt nodig is, weer ingezet kan worden. En zo houden we als CTW’ers dan ook rekening met elkaar. Trouwens, dit soort sprints wordt door veel wielercoaches ten zeerste aanbevolen om de zowel de conditie als fietssnelheid te verbeteren. Lijkt mij een win win situatie.
Het leukste aan Kleve is om er weer weg te gaan en dan het liefst via wat van de heuveltjes die daar in de buurt liggen. Maar hoe leuk ook, ze zorgen iedere keer weer voor problemen voor het CTW peloton. Voor je het in de gaten hebt ben je alweer ergens een renner kwijtgeraakt en vindt hem dan maar eens terug. Iemand van het peloton zou toch in de gaten moeten houden of iedereen er nog bij is of moeten weten waar de renner gebleven is? Helemaal duidelijk heb ik het trouwens nog niet. Is het aanschouwen van zo’n heuveltje dan al een reden om maar snel rechts of links af te slaan zodat er niet geklommen hoeft te worden? Aha, hier heb ik een mooi coach momentje te pakken. Met de gedachte “o nee hè, weer omhoog” nee, daar kom je niet ver mee als CTW-wielrenner, of misschien toch wel maar dan ver achter. Nee, dat is echt niet de goede gedachte. Zoals mijn opa altijd al zei dat hij vroeger mijn oma wel wilden opvreten, zo moet een CTW’er zo’n heuveltje willen opvreten. Mijn opa vertelde er trouwens wel bij dat hij later vaak dacht “had ik het maar gedaan”, maar dat is weer een ander verhaal. Aanvallen dus zo’n heuveltje, je doet er met name jezelf maar ook je mede CTW’ers een groot plezier mee. En zo houden we als CTW’ers ook rekening met elkaar.
Na het aanvallen van één zo’n hellinkje was de beloning boven groot, gewoon koffie maar dan wel in de tuin van onze favoriete koffiejuffrouw. Waarom staat zij eigenlijk niet op onderstaande foto? Misschien wel omdat we geen echte wielrenners zijn in haar ogen. Die eten namelijk wel taart bij de koffie.
En toen begon het gedonder. Nee,het weer sloeg niet om, maar het klinkt niet best. Het leek erop dat het aanvallen van de heuveltjes een beetje werd overdreven met als gevolg dat het credo samen uit, samen thuis zoals vermeld in het huishoudelijk regelement er deze keer niet in zat. We zijn al met al toch zo’n 6 á 7 renners onderweg kwijtgeraakt.
Een oude tegelwijsheid van Cycle Team Wijchen
Ik kan me de tijd nog herinneren dat de club uit nog maar 6 actief fietsende renners bestond. Daar moet dus duidelijk wat aangedaan worden. Nu wordt er verondersteld dat CTW’ers moeite hebben om hun gedrag één, twee, drie te veranderen en dat de enige mogelijkheid is om zelf “abandon” achter de naam van de renner te zetten. Dat lijkt mij, om in wielertermen te blijven, iets te kort door de bocht. Om iets van vertrouwen in CTW terug te winnen bij de achter gelaten en eenzame renners heb ik het volgende bedacht. In het verleden konden er bij de Spurt fietsertjes verdiend worden door te starten bij een etappe en in enkele gevallen werd er zelfs een fietsertje uitgedeeld bij uitzonderlijk gedrag. Dit lijkt mij nu een mooi moment om het fietsertje opnieuw te introduceren. Echter met wat aangepaste spelregels. Er kunnen er alleen fietsertjes verdiend worden als de renner sociaal gedrag vertoont. Maar let wel, bij misdragingen kunnen ook fietsertjes weer ingevorderd worden. De slimmeriken van het peloton denken nu vast dat ze omdat ze toch nog geen fietsertje hebben, voorlopig geen rekening hoeven houden met de andere renners, maar nee, dat zal niet gaan. Iedere renner ontvangt bij de eerstvolgende etappe namelijk maar 1 fietsertje. Er is dus in het begin geen mogelijkheid om je niet sociaal op te stellen. Een renner met nul fietsertjes wordt namelijk direct teruggezet naar de fietsertjes loze pelotons D t/m Z. Dat betekend in eenzaamheid de etappe moeten afleggen, in weer en wind, heuvel op, heuvel af, met lekke banden en hongerklop, moet ik nu links of rechts af, en ga zo maar door. En dan maar hopen dat het peloton je er op enig moment toch weer bij wil hebben. Voor diegene die nog niet weet wat een fietsertje is, hier is het vernieuwde fietsertje voor 2021:
Mogelijk denk een renner, wat moet ik met zo’n fietsertje. Welnu de ervaring leert dat het wel of niet verkrijgen van een fietsertje erg verslavend werkt binnen het peloton. Bij de vorige introductie deden alle renners hun uiterste best om zoveel mogelijk van deze felbegeerde fietsertjes te bemachtigen en waren ook zeer teleurgesteld als hun een fietsertje werd ontnomen. Er schijnt zelfs een renner 113 hiervoor te hebben gebeld. Daarnaast zal de renner die aan het einde van de tour de meeste fietsertjes heeft behaald, het volgende seizoen als de meest sociale renner in de Fietsertjes Trui mogen fietsen. Hoe cool is dat !. En zo houden we als CTW’ers rekening met elkaar. Nou, ik heb nu al zin om zondag weer gezellig met alle renners van Cycle Team Wijchen te gaan fietsen en er een mooie etappe van te maken.
Nu de COVID maatregelen het weer toelaten heb ik afgelopen week een bezoekje gebracht aan het Velorama. Het geeft een mooi overzicht van de ontwikkeling van de fiets in de tijd. Ook is er ruimte ingericht voor de ons zo geliefde wielrenfiets. Helemaal zeker ben ik er niet van maar volgens mij zijn er ook wielrenfietsen geweest met houten wielen en massieve banden. Daarna kwamen natuurlijk de ijzeren wielen met luchtbanden en deed ook de lekke band zijn intrede in het peloton. Je kent die foto’s wel van renners met een hele gereedschapskist om hun nek om de etappe maar fietsend te kunnen volbrengen.
De toenmalige renners hadden al wel snel in de gaten dat een hoog wattage te kunnen trappen per kilogram toch wel zo z’n voordelen had en al gauw werd al het hout en ijzer vervangen door lichtere maar toch wel wat kwetsbaardere materialen zoals aluminimum en carbon. En dat werkte, de etappes worden tegenwoordig met een gemiddelde gereden die wij met luxewagen nog maar amper kunnen halen. Het verbaast dan ook dat er door een renner van CTW een zwaar breekijzer wordt aangedragen als benodigd gereedschap om onderweg een lekke band te kunnen repareren.
Ik heb nog wat alternatieven voor deze renner gevonden die mogelijk kunnen helpen voor een snellere reparatie van een onderweg opgelopen lekke en nogal stijve band band.
Zelf denk ik dat het met deze gereedschappen bij de houten en ijzer wielen van vroeger nog wel goed uitpakt maar in het algemeen wordt toch door de meeste renners wel onderkent dat het gebruik van deze ijzers bij de lichte en kwetsbare wielen veelal leidt tot een nieuwe lekke band, maar dan als gevolg van een stuk weggebroken velg. Misschien kunnen we dat onze fietsenmaker voorleggen wanneer hij naar eigen zeggen geen vrije dag heeft. Vervolgens moeten we de lek gereden renner dan alsnog achterlaten. Die zal dan zoals zo vaak weer naar huis bellen om zich op te laten ophalen. Ik kan me goed voorstellen dat ze dat onderhand ook wel een beetje zat zijn. Maar goed, wanneer de banden weer gemonteerd zijn moet er natuurlijk nog lucht in wat bij sommige renners ook een langdurig proces is. Ook daar zijn handige gereedscahappen voor ontwikkeld. Ik vond een mooie versie met ongeveer de kleur van het rechter fietsbroekpijpje, (want links is groen), waarmee de band oppompen echt een fluitje van een cent is.
De Cycle Team Wijchen aanhang fietpomp
Het is allemaal wat, sta je in de fietsenwinkel en heb je net uitgelegd dat klimmen op de fiets je net iets te moeilijk afgaat waarna de verkoper je dan adviseert om vooral een hele lichte fiets te nemen. Maar goed, we kunnen weer verder, en dat is toch het belangrijkste.
De koffiepauze was geplant in Frasselt op de hoek waar jezelf de koffie mag uitschudden uit een thermoskan. Ach nee, het bestaat niet meer. Ook hier heeft Corona kennelijk hard toegeslagen. Maar gelukkig voor ons heeft een leuke dame het verderop gelegen Das Gasthaus am Reichswald en schenkt ze prima koffie en cappuccino voor wielrenners. En ze noemt ons “de jongens”. Kijk, hier komen we nou graag nog een keer terug. Ik neem even van de gelegenheid gebruik om een nieuwe koffie en thee bestel procedure te introduceren.
Vlak voordat we aankomen bij de beoogde pauze plaats zouden de koffiedrinkers om de hoek even halt moeten houden om de theedrinkers de mogelijkheid te geven om alvast hun bestelling te plaatsen. Wanneer deze dan is geserveerd kan dan een appje naar de koffiedrinkers gestuurd worden dat het zover is, waarna de koffiedrinkers zich bij de theedrinkers voegen en ook hun bestelling doen. Op deze wijze zitten de theedrinkers niet meer als laatste op het terras voor een glas veel te hete thee of moeten ze hun weg vervolgen met een mond vol blaren. Er zijn ook renners die ervoor kiezen om de bidon met sportdrank te mengen met de te hete thee. Ze fietsen er trouwens wel erg goed op.
Wat te zeggen over het vervolg van de etappe ?. Iedereen leek toch weer zijn best te doen om als eerste thuis te zijn. Alleen wel jammer dat we ergens zijn opgewacht door enkele onnuttige creaties waardoor deze mooie etappe toch ook nog een staartje kreeg.
Tot volgende week voor nieuwe avonturen met Cycle Team Wijchen
Cycle Team Wijchen laat zich in het algemeen door niets tegenhouden op de zondagmorgen en al helemaal niet door het corona virus dat hier en daar de kop op steekt. Ook ik ben, zij het zo’n 10 jaar geleden, in Noord-Italie geweest maar dat is toch geen reden om niet met z’n allen het begin van het seizoen te vieren. De Proloog gaat op 15 maart gewoon door met of zonder COVID-19. Maar de oplettende renner heeft natuurlijk wel gezien dat de etappe wel mooi de andere kant opgaat.
Geachte renners, het is bijna zover. De algemene ledenvergadering 2020 komt eraan. Zorg dat je erbij bent want ook jou mening telt bij Cycle Team Wijchen. O ja, er is ook koffie tijdens en een borrel achteraf.
