Ik was laatst op het voetbalveld een wedstrijdje te kijken van 12-jarigen. Deze jongen hadden, gelukkig maar, een shirtje van de sponsor gekregen met hun naam erop. Noah, Finn, Kayden, Ferre, Fedde, ik vond het nogal verwarrend al die vreemde namen. Nee, dan was het vroeger toch allemaal wat simpeler. Als jouw naam bijvoorbeeld Jos is dan heette je vader ook Jos en ja hoor, je opa heette ook Jos. Dat is wel handig denk ik voor het volgen van een van de anekdotes van een gerespecteerd lid van CycTeamWijchen, voorheen de Spurt. Vroeger, heel vroeger namelijk, toen de meeste van ons nog niet geboren waren, was er al een wielrenner Jos. Hij had zo’n fiets als op onderstaand plaatje.
Mieters natuurlijk om zo’n fiets te hebben én zittend op zo’n fiets heb je veel overzicht over onduidelijke verkeersituaties. Dat zouden de wegkapiteins van tegenwoordig wel kunnen waarderen denk ik. Maar om in Oostenrijk een berg op te fietsen met zo’n fiets was nog niet zo eenvoudig. De fiets werd wat aangepast en er kwam zelfs een versnelling bij. Zag je tijdens het fietsen een berg op doemen dan draaide je snel je achterwiel om en kon je in een veel lichtere cadans naar boven fietsen. Ook toen al was wielrenner Jos van de nieuwigheden en werden de twee tandwielen vervangen door kransjes met 5 tandwielen die bedient konden worden met z.g. buiscommandeurs.
Een beetje primitief zouden we nu zeggen maar het werkte wel. Ik kon het niet helemaal goed volgen maar later werden die 5 kransjes vervangen door cassettes met maar liefst 10 kransjes en kon er worden geschakeld vanaf het stuur. Met een triple voor had wielrenner Jos dus de beschikking over maar liefst 10+10 x 3 = 60 versnellingen! Ja, als je daar de Calibier nog niet mee opkomt. Tegenwoordig hebben we het toch echt veel zwaarder. De fietsen zijn dan wel lichter en de broeken en shirtjes niet meer van wol, maar de meeste hebben nog maar 2×11, een enkele 2×10 of zelfs maar 1×12 versnellingen. Dus om nou te zeggen dat vroeger wielrennen veel zwaarder was en er veel meer werd afgezien, nee dat lijkt mij niet. Maar ja, ik heet dan ook geen Jos. Ik ben zelf ook wel van nieuwigheden en heb afgelopen tocht bijvoorbeeld gefietst met een draadloze achterrem. Voor veel renners is dat toch nog wel even wennen maar het is aerodynamische en maakt dat de fiets ook weer wat lichter is. En dat is dan weer gunstig voor het beklimmen van bergen.
Voordat deze blog eindigd wil ik nog even de aandacht vragen voor een relatief jong CTW-lid. Die wilde namelijk ook graag een keer genoemd worden in een blog en bij deze bedanken we hem dan ook voor het uitserveren van de koffie tijdens de afgelopen tocht.
Tot Zondag
Danny